حجاب سندبندگی من

عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت:
بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیدست.
چرا اب به گلدان نرسیدستو هنوزم که هنوزاست غم عشق به پایان نرسیدست.
بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوزست چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست
وچرا کلبه احزان به گلستان نرسیدست.
عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل اشفته شود حس تو کجایی گل نرگس

میگویند سیاهی چادرم چشم را میزند.
چشم ادمهای حریص و هرزه را
چشم را که هیچ!
خبر ندارند تازگی ها دل را هم میزند!
دل ادمهای مریض و بیماردل.
از شما چه پنهان چادرم دستو پا گیر هم هست!
دست و پای بی بندوباری را میبندد.
چادر برای کسانی است که نمی خواهند عزت اخرتشان را به بهای ناچیز لبخندهای هرزه بفروشند.
چادرم سند بندگی و عبودیتم را امضا میکند.